piątek, 29 kwietnia 2016

"Tata w budowie"

Niedawno wpadła mi w ręce książka Tomasza Bułhaka pt. "Tata w budowie". Podsunęłam ją mężowi ale zniechęcony książkami dla ojców, które czytał kiedy byłam w ciąży, nie dał się namówić. Z ciekawości zaczęłam ją czytać i przepadłam.
"Tata w budowie" to zbiór felietonów, jak być ojcem i zwariować, zwariować ze szczęścia. Książka opisuje rodzicielstwo z punktu widzenia ojca a opis jest bardzo subiektywny i... przezabawny. Jak we wstępie pisze autor - książka nie jest opisem testów piętnastu przewijaków; wręcz przeciwnie - dowiadujemy się między innymi, dlaczego nie trzeba posiadać podgrzewacza do butelek kiedy ma się niemowlę w domu, jakie są plusy wynikające z posiadania psa gdy ma się w domu szkraba, jak "przetrwać" wakacje z dzieckiem nad morzem, dlaczego czasem warto odpuścić, żeby "wygrać" i dlaczego nie warto słuchać "ludowych strachów" typu "dziecko kosztuje fortunę".  Z każdą przeczytaną stroną miałam wrażenie, że więź między ojcem a córką się zacieśnia, widać jak "buduje się" między nimi wyjątkowa relacja.
Niewątpliwie książka ta jest nie tylko dla ojców. Myślę, że śmiało mogą po nią sięgać mamy, te przyszłe i te obecne, aby choć trochę poznać perspektywę partnera/męża, który oczekuje na dziecko albo został ojcem i który z pewnością też ma związane z tym obawy, troski, zmagania.
Treść książki doskonale uzupełniają świetne ilustracje Marii Apoleiki; kiedy tak na nie patrzyłam myślałam, że byłyby z nich świetne plakaty do pokoju dziecięcego:)


poniedziałek, 25 kwietnia 2016

Spacerowe problemy

Kiedy miał się urodzić M. wiele osób komentowało "fajnie, urodzisz w czerwcu, będziecie mogli wychodzić na spacery". Te fajne spacery trwały około dwóch miesięcy - mały po włożeniu do wózka od razu zasypiał i mogłam spacerować z nim dwie godziny dopóki nie zgłodniał. Problemy ze spacerowaniem pojawiły się około trzeciego miesiąca. M. zaczynał płakać po odłożeniu go do wózka ale gdy tylko ruszyliśmy zasypiał, jednak ten czas do zaśnięcia wydłużał się z każdym dniem a pojawiało się coraz więcej płaczu, który próbowałam ukoić bujaniem wózka; spacery były coraz bardziej nieudane bo jak tu chodzić spokojnie po osiedlu gdy maleństwo płacze? Sama myśl o wyjściu już mnie stresowała bo nie wiedziałam czy tym razem uda mi się uspokoić malucha czy nie. Próbowałam wielu sposobów: podkładanie poduszek, kocyków, układania M. w różnych pozycjach, zawieszania różnych zabawek, żeby przykuć uwagę malca - niestety bezskutecznie.
Któregoś dnia zastanawiając się w czym tkwi problem zaczęłam szperać w internecie. Okazało się, że wiele matek miało lub ma ten sam kłopot - niemowlę nie lubiło jezdzić w gondoli. Do tej pory nie wiedziałam, że to się dzieciom zdarza. Pewnie jak większość matek miałam wizję siebie pchającej na spacerach pachnącą jeszcze nowością gondolę z zadowoloną i śpiącą sobie spokojnie kruszynką w środku. Jak się okazało moje koleżanki miały podobny problem. Musiałam szukać wyjścia z tej sytuacji: nie chciałam siedzieć w domu i dosłownie "kisić się" w czasie wakacyjnych, słonecznych dni a poza tym od początku miałam zamiar hartować malucha i przyzwyczajać do każdej pogody. Pomocna w tej sytuacji okazała się chusta do noszenia niemowląt. Szwagierka miała już doświadczenie w chustonoszeniu - pożyczyła mi chustę i nauczyła prostego wiązania. I muszę powiedzieć, że noszenie w chuście bardzo się sprawdziło! Po około dwudziestu minutach spaceru mały wtulony we mnie zasypiał a ja mogłam przełożyć go do gondoli gdzie spał dwie godziny. Kiedy zbliżał się moment pobudki starałam się być blisko domu, żeby móc szybko wrócić. Jakoś daliśmy radę. Powoli gondola robiła się za mała dla M. i gdy mały skończył pół roku przerzuciliśmy się na spacerówkę. Na początku roku wyjechaliśmy na ferie na wieś do mojej mamy i postanowiłam "trenować" z dzieckiem jeżdżenie w nowym wózku bez noszenia w chuście. I było o niebo lepiej. Mały nauczył się zasypiać w wózku a gdy nie spał spokojnie obserwował wszystko dookoła. Aktualnie spacery to najprzyjemniejsza część dnia, wychodzimy po drzemce i przemierzamy coraz dłuższe trasy a strach przed płaczem dziecka na spacerach to już tylko odległe wspomnienie.

niedziela, 24 kwietnia 2016

DIY - sowa z pieluszek

Kiedy urodził się M. i odwiedzali nas znajomi i rodzina najczęściej obdarowywano nas pieluszkami dla bobasa. Jest to bardzo praktyczny prezent, przez blisko trzy miesiące nie musieliśmy kupować pampersów,a "dwójek" mieliśmy nawet w nadmiarze:) Bardzo zaskoczyła mnie moja przyjaciółka, która przywiozła małemu tort z pieluszek, który sama wykonała. Był piękny, ozdobiony niebieskimi kokardami a wśród pieluszek były jeszcze: śliniak, płyn do kąpieli i maskotka. Pomysł ten bardzo mi się spodobał, więc gdy moja przyjaciółka urodziła synka i nadarzyła się okazja by ich odwiedzić, nie zastanawiałam się długo - kupiłam paczkę pieluch i postanowiłam zrobić z nich coś extra. W znalezieniu inspiracji pomógł mi oczywiście wujek google :) Okazało się, że z pampersów można zrobić nie tylko tort ale i ślimaka, sowę, rowerek, wózek i wiele innych. Postanowiłam zrobić sowę. Do jej wykonania zużyłam paczkę pieluch (58 szt.), dwie pieluszki tetrowe (biała i kolorowa), mały śliniak, malutkie opakowanie płynu do kąpieli dla niemowląt, dwie pary skarpet,kolorowy papier do zrobienia sowich oczu, kilka gumek recepturek różnej wielkości, sznurek oraz odrobina taśmy dwustronnej. Efekty mojej pracy możecie zobaczyć na zdjęciach.
Co sądzicie o takiej formie wręczania pieluszkowych prezentów? A może Wy dawaliście lub dostawaliście jakieś ciekawe i oryginalne prezenty i upominki dla swoich bobasków? Z niecierpliwością czekam na komentarze.



czwartek, 21 kwietnia 2016

Wiosenna beza

Od zawsze uwielbiałam bezę, z resztą jak wszystko co słodkie, co baaaardzo słodkie. Nigdy wcześniej nie robiłam bezy, dlatego gdy po zrobieniu sobotniej tarty z kremem zostały mi białka postanowiłam spróbować swoich sił. Poszperałam trochę na swoich ulubionych blogach kulinarnych i znalazłam przepis na idealną bezę na makecookingeasier.pl (http://www.makecookingeasier.pl/na-slodko/tort-bezowo-jagodowy/). Zrobiłam dwa spody, które przełożyłam niskosłodzonym dżemem jagodowym i kremem z serka mascarpone i śmietany kremówki. Wyszło obłędnie! Słodycz rozpływająca się w ustach.




niedziela, 17 kwietnia 2016

Dylematy mamy

JEST! ZASNĄŁ!
Co by tu porobić, hehe:
mycie wanny vs umycie włosów
wstawienie prania vs wstawienie naczyń do zmywarki
zamiecenie podłóg vs uczesanie się
sprzątnięcie sterty ubrań z kanapy vs ubranie się niekoniecznie w dres (tylko on nie leży w tej stercie)
podszykowanie obiadu vs szykowanie ubrań małego na codzienny spacer.

Też tak macie????


sobota, 16 kwietnia 2016

Co mnie wkurza czyli subiektywny przegląd „dobrych rad” i (ZBĘDNYCH) komentarzy


Kiedy urodził się  M. wiedziałam, że połowa świata będzie służyła „dobrymi radami” bo przecież młoda matka z pierwszym dzieckiem jest kompletnie nieporadna i pozbawiona matczynej intuicji i instynktu. Na początku potrafiłam to ignorować ale im M. starszy tym bardziej mnie to denerwuje ( a zdenerwować mnie nie trudno bo mało sypiam). Poniżej lista  tego co usłyszałam albo słyszę przynajmniej raz w tygodniu i co działa na mnie jak przysłowiowa płachta na byka.
Czy przesypia już noce? ( A jakie to ma dla Ciebie znaczenie?)
Jak długo zamierzasz karmić piersią? ( Dopóki przestanę być na tyle leniwa, żeby zabierać posiłki dla dziecka ze sobą)
Dziecko musi się wypłakać (bez komentarza)
 Pierś mu już nie wystarczy, biszkopciki mu daj (Autentyk, usłyszałam to gdy M. miał 3 miesiące. Myślę, że M. marzył wtedy o udku z dinozaura tylko nie potrafi o tym powiedzieć i dlatego tak płakał)
Jak Ty byłaś w jego wieku to już jadłaś… (i tu następuje wyliczanka)
Noszenie w chuście jest niedobre, za ciasno dziecku ( bo w łonie matki to miał luz i swoje oddzielne M4)
 Przyzwyczaiłaś go do tego (co sąsiadce do tego, że moje dziecko nie lubi wózka? Nie wiem!)
Kiedy drugie?  (a pasuje Ci za rok o tej samej porze?)
Jedz, jedz, musisz mieć pokarm (doprawdy? To już powietrze nie wystarczy??)
Jak długo chcesz siedzieć z dzieckiem w domu? (Ja nie siedzę. Zapomniałam już o tym, że można siedzieć.  Ja leżę i pachnę.)



Po dłuuuuuuugim zwlekaniu, rozmyślaniu czy warto, czy znajdę czas, czy się do tego nadaję, czy będę tworzyć ciekawe posty i czy ktoś będzie to czytał JEST- mój blog.
Czy się uda? Zobaczymy. Warto spróbować,